چه لذتی دارد وقتی یکی هست که آغوشش تو را از هر چه هست ...

چه لذتی دارد وقتی یکی هست که آغوشش تو را از هر چه هست و نیست بی نیاز می کند.
گاهی یک آغوش به اندازه ی هزار جمله ی بی ریا و صمیمی آرامت می کند.
همینکه اجازه ی فکر کردن را از تو می گیرد خودش یک دنیای تازه است.

درست مثل وقتی که درِ جهانی ناشناخته را به روی آلیس باز می کنند.
یک دنیای واقعی و آرام که به پای هیچ اقیانوسی نمی رسد.

چه کیفی دارد با فاصله ای مشخص از او بنشینی و آنقدر قدرت و انرژی جذب ش بالا باشد که دلت برای کم کردن فاصله پر بکشد.

و وای به حالت اگر در چنین آغوشی به خلسه بروی و در ذره ذره ی این احساس حل شوی و بعد به هر دلیلی رابطه تمام شود.

بدا به حالت که دیگر چنین حسی نصیبت نخواهد شد.
و همین خالی بودن از این حس افلاطونی، دست و پایت را برای یک تنهایی خوب یا حتا ایجاد رابطه ی دیگر با آدمی دیگر می بندد.

بدا به حالت که دیگر چنین حسی نصیبت نخواهد شد.
چرا که بعضی چیزها را تنها یکبار به آدم می دهند و اگر رفت یعنی برای همیشه رفته است.