رو به روم نشسته بود

رو به روم نِشَسته بود
دستاشو زده بود زيرِ چونه شو خيره شُده بود به چِشمام
لبخند رو لبِش بود
لبخندِ من تو صورتَم جا نِميشُد
حرفامو از تو چِشام ميخوند
دستمو كه مي‌گرفت
عِشق يه راست مي‌ريخت تو قلبَم!