از خانه برون آمدی و ولوله برخاست

از خانه برون آمدی و ولوله برخاست
یک لحظه نظر کن به دل کوچه که غوغاست

این خال لب و چهره و مویی که تو داری
دست ازل از بهر که اینگونه بیاراست ؟

مرمر بدنت ،سینه و ساق تو بلورین
ابروت کمان ، چشم عسل ، روی تو زیباست

تو حور بهشتی و به غیر از تو نباید
در حالت سجده زخدا چیز دگر خواست

پُر کرده همه ذهن مرا فکر تو هر دم
بین من و عقل و دل افسون شده دعواست

آنکس که دلت برد و مرا کرده نگون کیست ؟
آغوش زلال تو برای که مهیّاست ؟

خوش باش که عاشق کُشی ات هیچ خطا نیست
چون نکته در اینجاست که ،از ماست که بر ماست ...