آرزوی کوهها یک سجدهی طولانیاش

آرزوی کوه‌ها یک سجده‌ی طولانی‌اش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانی‌اش

دست‌هایش شاخه‌ی طوباست، مشغول دعاست
ماه و خورشید و فلک در سایه ی نورانی‌اش

تا که شد یک شب عروس خانه ی آل عبا
شهربانوی جهان شد مادر ایرانی‌اش

می وزد از منبرش فریادهای یاحسین
شام‌ها ویرانه‌ی هر خطبه‌ی توفانی‌اش

در کلامش ضربت شمشیر حق حیدر است
عبدودها کشته از شور حماسی خوانی‌اش

اوست فرزند منا و مکه فرزند صفا
چشمه‌ها می‌جوشد از هر واژه‌ی قرآنی‌اش