شیرین عسلم! شهدِ شکر! دلبرِ نازم!

شیرین عسلم! شهدِ شکر! دلبرِ نازم!
با آب نباتِ لبِ قندت بنوازم

بد عادتِ هر بوسه یِ طعمِ شکلاتم
یک روز نباشی تو بگو با چه بسازم؟

شاتوت به خونم بچکان بیشتر از پیش
لذت بدوان در رگِ پرسوز و گدازم

شیرینی و با تیشه به جانِ تو میافتم
فرهادم و از کوه چرا کاه نسازم؟

بگذار در آغوشِ تو آرام بگیرم
ممنوع نکن خاسته یِ غیرِ مجازم

باید بمکم آتشِ نوبر شدنت را
خاتونِ اناری! نده پس دستِ درازم

یک شب بچشانم ملکه؛ نوشت و نیشت
تنها نه فقط بوسه که من طالبِ گازم

کندویِ طبیعیِ لبت "منطقه ویژه" ست
حتا عسلویه ندهد اینهمه فازم

باید سرِ خرمایِ بمت شرط ببندم
هرچند در این بازی، چون ارگ ببازم

تنها تو "الف" هستی و از "اشهد" ِ هر بار
رو سویِ تو جز "شهد" نخانم به نمازم

شاعر تویی و هر غزلم طعمِ لبِ توست
بگذار شود فاش برایِ همه رازم