ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻗﻠﺐ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﺑﺸﮑﻨﺪ
ﮔﻞ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﯾﺪ . ﭼﻪ ﻏﻢ ﮔﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭﯼ ﺑﺸﮑﻨﺪ
ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻕ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻏﺒﺎﺭﯼ ﺑﺸﮑﻨﺪ
ﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻞ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ
ﺻﺒﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻨﮓ ﻣﺰﺍﺭﯼ ﺑﺸﮑﻨﺪ
ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﺎﺏ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﺲ ﻣﺨﻮﺍﻩ
ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺁﺑﺸﺎﺭﯼ ﺑﺸﮑﻨﺪ
ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ
ﻗﯿﻤﺖ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺳﺮﺧﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺑﺸﮑﻨﺪ