جمعه درکی از زمان نیست

جمعه ، درکی از زمان نیست
جمعه زبان مردد فاصله هاست
برزخ از دیروز تا امروز
وحشت فرداهای دور
و هجوم هفته‌ های پوچ
اضطراب دلگیر یک خانه ی تا بی‌ نهایت خالی‌
و تشویش دست‌ های تازه تنها شده
تفکر عجیب آینه ها
لحظه ی لرزان بلوغ یک بغض
پنجره‌ ای که رو به هیچ باز می‌‌ شود
کلاغی در انتظار غروب ، که نمی‌‌ پرد
سکوت
سکوت
و حالتی ، مثل یک خواب ناشکیبا
و سهم ما
از دیدار با عکس هامان
تنها یک جمله
آه یادش بخیر ، روزگار ما ....