هربار یکی بهم میگه تو چقدر آرومی و آرامش میدی به آدم و

هربار یکی بهم می‌گه تو چقدر آرومی و آرامش می‌دی به آدم و اینا، اول یه‌دور تمام چفت و بست‌های وجودمو چک می‌کنم که یه‌دفعه چیزی درز نکنه بیرون و تصورش خراب نشه، بعد با خیال راحت می‌شینم تعجب می‌کنم که چطور ممکنه بعد از اینهمه تلاطم، ذره‌ای آرامش توی وجودم مونده باشه؟ ما را به سخت‌جانی خود این‌گمان نبود واقعا.