صد تیغ جفا بر سر و تن دید یکی چوبتا شد تهی از خویش و نیاش نام نهادنددل گرمی و دل سردی ما بود که گاهیمرداد مه و گاه دیاش نام نهادند[حاج میرزا حبیب خراسانی]