نازلیبهار خنده زد و ارغوان شکفت

«- نازلی! بهار خنده زد و ارغوان شکفت.

    در خانه، زیر ِپنجره گل داد یاس ِپیر.

    دست از گمان بدار!

    با مرگ ِنحس پنجه میفکن!

بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار ... »

نازلی سخن نگفت؛

                        سرافراز

دندان ِخشم بر جگر ِخسته بست و رفت ...

*

«- نازلی! سخن بگو!

    مرغ ِسکوت، جوجه ی مرگی فجیع را

    در آشیان به بیضه نشسته است!»

 

نازلی سخن نگفت؛

                       چو خورشید

از تیرگی برآمد و در خون نشست و رفت ...

*

نازلی سخن نگفت

نازلی ستاره بود

یک دم در این ظلام درخشید و جست و رفت ...

 

نازلی سخن نگفت

نازلی بنفشه بود

گل داد و

          مژده داد: «زمستان شکست!»

                                                   و

                                                       رفت ...

 

                                                                                      احمد شاملو