ت ن

ﻣـــــﺎﺩﺭ
ﺳـــــﺠﺎﺩﻩ ﺍتـــــ ﺭﺍ ﺁﺗـــــﺶ نڪﻦ
ﻭﻗﺘـــــﯽ
مڹ ﻣﺎنـــــدﻩ ﺍمـــــ
ﻣﯿـــــﺎڹ ﺳﺮﮔـــــﺮﺩﺍﻧﯽ ﺩستـــــ ﻫﺎے ﺧﺪﺍﯾـــــﯽ
ڪہ ﺑﺎ ﺗـــــﻤﺎﻡ ﺩﻋﺎﻫﺎے ﺗـــــﻮ ،
ﺭﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﯾـــــﺴﯽ ﻣﺎﻧـــــﺪﻩ ﺍستـــــ ــ ـ
ﺁﻧـــــﻘﺪﺭ ڪہ
ﭘﺎﻫـــــﺎے ﺭفتنمـــــ ﺭﺍ بـــــہ ﺩﺭﺟـــــﺎ ﺧـــــﻮﺭﺩﻥ ﮔـــــﺮﻩ ﺯﺩﻩ استـــــ
ﺗﺎ ﻫـــــﯿﭻ ﻗﺪﻣـــــﯽ
بہ ﺣـــــﻮﺍﻟﯽ ﭘﺎﻫﺎیمـــــ ﻧﺰﺩیڪ ﻧﺸـــــﻮﺩ ...
ﻣـــــﺎﺩﺭ ﺑﮕـــــﺬﺍﺭ
ﺳـــــﺠﺎﺩﻩ ﺍتـــــ ڪمی ﺧﺎڪ ﺑﺨـــــﻮﺭﺩ ..،
ڪمی ﺟـــــﺎﯼ ﺩﻋـــــﺎ،
« ﺷـــــﺎﻣﻠﻮ » ﺭﺍ ﻣﻤـــــﻨﻮعہ ﺑﺨـﻮﺍڹ
ﻭ ﺑﮕــﺬﺍﺭ ﺍشڪ ﻫﺎیتـــــ
بہ ﺟﺎے ﭼﺎﺭﻗـــــﺪ ، ﺩﺭ ﺗﻠـــــﺨﯽ ﻓﺼﻞ ﺳـــــﺮﺩ « ﻓﺮﻭﻍ » ﺳـــــﺮﺍﺯﯾﺮ ﺷﻮﻧـــــﺪ ...
ﺧﺪﺍے ایڹ ﺣـــــﻮﺍلی
ﺑﻪ ﺷﻌـــــﺮ ، ﺑﯿﺸـــــﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻋﺎ ﺍﻋﺘـــــﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ...