چقدر عقب مانده ام، آنقدر عقب که آینده ی رویایی ام را در گ

چقدر عقب مانده ام، آنقدر عقب که آینده ی رویایی ام را در گذشته میبینم، گذشته ای که نبودم، گذشته ای شبیه یک خانه ی ویلایی با درب چوبی، من باشم و گرامافونی که صفحه اش میچرخد و من هم زمزمه میکنم:
شد خزان گلشن آشنایی...
بوم نقاشی ام را میگذارم و طرحی از جوانی ام میکشم، صدای در میاید،مهمانها رسیدند، امشب میهمانی شب شعر است و اخوان ثالث میخواند :سلامت را نمیخواهند پاسخ گفت...
راست میگوید اینجا و اکنونی که من هستم سلامی را پاسخ نخواهند گفت...
کاش آینده ام گذشته ای بود که در آن نبودم، سخت است کلاسیک ماندن در دنیای مدرن...