کپشن

#کپشن
هنوز‌هم‌بعد‌ازگذشت‌مدتی‌زخم‌قدیمیش‌دردلم‌مانده‌بود‌و‌کم‌‌کم‌داشت‌باز‌میشد؛
دردش‌چون‌بریدنِ‌سر‌سهراب‌توسط‌پدرش‌جانم‌را‌میربایید ..
دردش‌کهنہ‌بود؛
مثل‌ِپیچیدن‌ِتکہ‌ماهیچہ‌ای‌بنام‌ِ"دل"میان‌ِسیم‌های‌مفتولی؛
حرف‌هایش‌از‌هرطرف‌بہ‌گوشم‌میرسید‌ودردلم‌غمی‌زنده‌...
حرف‌هایش‌کنج‌ِاین‌مغز‌ِفاسدشده‌نشسته‌بودند‌وبہ‌‌تمام‌ِبدنم‌حکم‌رانی‌میکردند
این‌آزار‌دهنده‌ترین‌افکارم‌بودویاشایدهم‌شوم‌ترین ..
صدایش‌برای‌لحظہ‌ای‌گوشم‌را‌نوازش‌‌داد: "تو ...."
رنگِ‌چهره‌ام‌پرید‌و‌رخسارم‌کبود
ازحرص،درد،رنج...
غم‌ِ‌حرف‌هایش‌مانند‌ِامید‌ِناامید‌شده‌ی‌کودک‌ِده‌سالہ‌ای‌بود‌کہ‌پس‌ازچهار‌سال‌شیمی‌درمانی‌بازهم‌نتیجہ‌ای‌نگرفتہ‌بود ..
صدایی‌درون‌ِبدنم‌من‌را‌وادار‌بہ‌ورود‌دراین‌تن‌ِنحیف‌و‌بی‌جان‌میکرد؛
حال‌و‌اوضاع‌ِریہ‌هایم‌تعریف‌کردنی‌نبود،‌سیاه‌شده‌بودند ..
مانند‌ِآسمان‌ِشب‌یاسیاهی‌ِ‌چشمانش؟!
گوش‌شنیده‌بودوریہ‌تاوانش‌راپس‌میداد؛
کمی‌آن‌طرف‌تر‌قلبم‌ازگوشہ‌ای‌ترکیده‌بودو‌رگ‌هایش‌بیرون‌زده‌بود!
ولی‌همچنان‌با‌نفرت‌و‌درد‌پمپاژ‌میکرد‌این‌سرخی‌ِبی‌معنا‌را‌در‌سبزآبی‌ها‌ِبدنم؛
تحمل‌دیدن‌ِوضع‌ِقلبم‌را‌نداشتم؛
بالبخندی‌پررنگ‌ازتن‌ِبی‌جانم‌بیرون‌آوردمش
داخل‌ِبطری‌‌ِشیشہ‌ای‌‌گذاشتم‌و‌روانہ‌ی‌دریا‌یش‌کردم ..
#مسترپارک^^