بدون شک هر شروعی پایانی دارد شاید مهم ترین اثری که جشن

بدون شک هر شروعی پایانی دارد. شاید مهم ترین اثری که جشن «سیزده به در» می گذارد پایان دادن به رسمی بودن شادی های نوروز باشد. چه زیباست که این روز را در طبیعت زیبا بگذرانیم و از زیبایی های طبیعت بهره ببریم همانطور که نوروز را به خاطر تازه شدن طبیعت جشن می گیریم.

روز سیزدهم فروردین یکی از روزهای شاد برای ایرانیان محسوب می شود و هر ساله اوقات زیبایی را برای آنها رقم می زند. درباره ی این جشن گفته های زیادی بیان می شود و روایات و افسانه های دلکشی نقل شده است.


هرچند در میان جشن های ایرانی دو جشن چهارشنبه سوری و «سیزده به در» کمی مبهم هستند اما باید پذیرفت نحس بودن «سیزده به در» گفته ای نادرست است و بر عکس، این روز یکی از روزهای فرخنده و سعد بوده است.

سیزدهم هر ماه خورشیدی که تیر روز نامیده می شود مربوط به ستاره ارجمندی است که تیر نام دارد و در پهلوی آن را تیشتر می گویند.
تیر در کیش مزدیسنی مقام بلند و داستان شیرین و دلکشی دارد و جشن بزرگ تیر روز از تیر ماه نیز که جشن تیرگان است به نام او می باشد.

نام «سیزده به در» یعنی چه؟

مشهور است که واژه ی «سیزده به در» به معنای «در کردن نحسی سیزده» است. اما وقتی به معانی واژه ها نگاه کنیم برداشت دیگری از این واژه می توان داشت.

«در» به جای «دره و دشت» می تواند جایگزین شود .به عنوان مثال علامه دهخدا، واژه «در و دشت» را مخفف «دره و دشت» می داند.
[علی اکبر دهخدا، در و دشت]
چو هر دو سپاه اند آمد ز جای

تو گفتی که دارد در و دشت پای

(فردوسی)

یکی از معانی واژه «به»، «طرف و سوی» می باشد. [علی اکبر دهخدا، به] مانند اینکه می گوییم «به فروشگاه».
پس با نگاهی کلی می توان گفت واژه «سیزده به در» به معنای «سیزدهم به سوی در و دشت شدن» می باشد که همان معنی بیرون رفتن و در دامان طبیعت سر کردن را می دهد.


سیزده به در، نحس یا فرخنده؟!

تا کنون هیچ دانشمندی ذکر نکرده که سیزده نوروز نحس است بلکه قریب به اتفاق روز سیزده نوروز را بسیار سعد و فرخنده دانسته اند مثلاً در آثار الباقیه، جدولی برای سعد و نحس بودن دارد که در آن جدول سیزده نوروز که تیر روز نام دارد کلمه ی سعد که به معنی نیک و فرخنده است آمده و به هیچ وجه نحسی و کراهت ندارد.

داستان ها و افسانه ها:

1.جمشید شاه
می گویند جمشید روزی در صحرای سبز و خرم خیمه خرگاه بر پا می کند و بارعام می دهد و چندین سال متوالی این کار را انجام می دهد که در نتیجه این مراسم در ایران زمین به صورت سنت و مراسم در می آید و ایرانیان از آن به بعد این روز را بیرون از خانه برگزار می نمایند.

با توجه به شباهت این رویداد به آیین سیزده به در، گفته می شود این روز همان سیزدهم فروردین بوده است.

2. علف گره زدن و مشیه و مشیانه:

افسانه ی آفرینش در ایران و مسأله ی نخستین بشر و نخستین شاه و دانستن روایاتی درباره ی کیومرث حائز اهمیت زیادی است. در اوستا چندین بار از کیومرث سخن به میان آمده و او را اولین پادشاه و نیز نخستین بشر نامیده است. در شاهنامه فردوسی هم، کیومرث به عنوان اولین پادشاه ایران معرفی می گردد.

برخی معتقدند مشیه و مشیانه (مشی و مشیانه)، روز سیزدهم فروردین برای اولین بار در جهان ازدواج را رقم زدند. در آن زمان چون عقد و نکاهی شناخته شده نبود آن دو به وسیله ی گره زدن دو شاخه، پایه ی ازدواج خود را بنا نهادند.

بنابر داستان ها، از نطفه ی کیومرث که بر زمین ریخته شد، پس از چهل سال گیاه ریواس می روید. مشیه و مشیانه که در کمرگاه این گیاه به هم پیوند خورده بودند به صورت انسان درمی آیند و بعد از گذشت حوادثی با یکدیگر ازدواج می کنند.

به اعتقاد برخی، رسم علف گره زدن که در سیزده به در رایج است از افسانه مشیه و مشیانه -دو گیاهی که به یکدیگر تنیده بودند- سرچشمه می گیرد.

امروز هم عده ای از دختران و پسران برای بستن پیمان زناشویی نیت می کنند و علف گره می زنند.
#ما_ایرانی_هستیم