دلــــم برای خودمـان میسوزد

#دلــــم برای خودمـان میسوزد ‌
آری ،خودِ خودمان را میگویم
بچه های نسلِ اینستاگرام و #تلگرام و واتس آپ
مایی که نیمی از عمر و شخصیت مان مجازی است
بودن و نبودن هایمان از روی لست سینِ تلگرام معنی پیدا میکند
به  جای قرار های واقعی و لمس دستانِ هم
و پیاده روی های عاشقانه ی زیر باران،
قرار میگذاریم که مثلآ
فلان ساعت آنلاین باشیم و
 پیامی رد و بدل کنیم یا نهایتآ
ارتباط ویدیوکال بگیریم و
از پشتِ قابِ سردِ گوشی همدیگر را ببینیم...
پسرانمان با عکس پروفایل طرف عاشق میشوند
و فکر و ذکرشان این است که چگونه مخِ آن یکی را بزنند که از همه بهتر به نظر می آید ‌
دخترانمان آنلاین می شوند تا شهزاده ی اسب سوارِ رویاهایشان را در گروه های مختلط بر و بکسِ باحالِ هم شهری بیابند
ما مجازی هایِ بداخلاقِ حوصله ی هیچ رویدادِ حقیقی ای را نداریم
نه مهمانی می رویم
نه دورِهم می نشینیم
نه گپ زدن بلدیم
ما کنجِ خلوتِ اتاقمان را به بودنِ در کنارِ هر کسی ترجیح می دهیم
حرف هایمان را به کسانی میزنیم که تا به حال ندیدمشان.
با کسانی درد دل میکنیم که شاید کیلومتر ها از ما دورترند و فقط با آنها زبانِ مشترک داریم نه فرهنگِ مشابه

 ابرازِاحساساتمان را چند عدد استیکر قلب و اِموجی های به درد نخور بر عهده دارند .
استیکر ها به جایمان میخندند
گریه میکنند
اخم میکنند
راه میروند و زندگی میکنند
شخصیتمان و اصالتمان بستگی به شلوغیِ بیوگرافیِ اینستاگراممان دارد .
هر چه بیشتر بنویسیم با کلاس تریم
هر چه بی اعصاب تر باشیم خفن تریم
هر چه نودایرکت مان با فونت بزرگتری نوشته شده باشد آدم حسابی تریم

 بیایید اندکی واقعی باشیم
اندکی زندگی کنیم
اندکی حسِ خوب بودنمان را بچشانیم به کسانی که آرامششان محتاجِ حضور ما در کنار آن هاست
دور و برمان را خوب نگاه کنیم حتمآ آدم های زیادی را می یابیم در دنیای واقعی که منتظرِ سلامِ گرمِ ما هستند
یک صبح تا شب اینترنت گوشی همراه خود را خاموش کنیم و وقتمان را کامل اختصاص بدهیم به عزیزانِ عزیزترِ از جانِ دنیای واقعیِ اطرافمان
بیشـــتر لذت خواهیم برد قطعـــا...