تداعی میشود اما وقتی از عینک دین به این کلمه بنگریم مت

تداعی می‏شود؛ اما وقتی از عینک دین به این کلمه بنگریم، متوجه می‏شویم که از نظر آموزه‏ های دینی، بهار، منحصر به طبیعت نیست، بلکه هر چیزی بهارِ متناسبِ خودش را دارد که ذیلا به برخی از آنها اشاره می‏کنم:

۱) بهار دل‏ها: از نظر آموزه‏ های دینی، دل انسان‏ها نیز بهار دارد، و بهار آن قرآن است. چنانکه حضرت علی(ع) در این زمینه می‎فرماید:

«تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَإِنَّهُ رَبِیعُ‏ الْقُلُوبِ»[۱]

بیاموزید قرآن را پس به درستی که قرآن، بهار دل‏هاست.

۲) بهار قرآن: قرآن کریم به عنوان کلام الهی و معجزه جاوید و ماندگار پیامبر اعظم(ص) بهترین راهنمای بشر می‏باشد. از همین رو، تلاوت و تدبر در آیات آن، از اهمیت و ارزش خاصی برخوردار است، اما با این حال تلاوت قرآن در ماه مبارک رمضان، مورد تاکید و سفارش فراوان واقع شده است. تا آنجا که امام باقر(ع) فرمود:

«لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ رَبِیعٌ وَ رَبِیعُ الْقُرْآنِ شَهْرُ رَمَضَان»[۲]

هر چیزی بهاری دارد و بهار قرآن ماه رمضان است.

۳) بهار مؤمن: امام صادق (ع) فرمود:

«الشِّتَاءُ رَبِیعُ الْمُؤْمِنِ یَطُولُ فِیهِ لَیْلُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَى قِیَامِهِ وَ یَقْصُرُ فِیهِ نَهَارُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَى صِیَامِ»[۳]

زمستان بهار مؤمن است. شبش بلند است و کمک عبادت است، و روزش کوتاه است و کمک روزه است.

۴) بهار جهان: امام صادق (ع) در راستای تبیین ابعادی وجودی پیامبر اعظم(ص) فرمود:

«ابْتَعَثَهُ رَحْمَةً لِلْعِبَادِ وَ رَبِیعاً لِلْبِلَادِ»[۴]

او را بر انگیخت تا رحمت بر بندگان باشد و بهار براى جهان.

۵) بهار مردم: در زیارت حضرت ولی عصر (ع) می‏خوانیم:

«اَلسَّلَامُ عَلَى رَبِیعِ الْأَنَام»[۵]

سلام بر تو ای بهار مردمان.

و اما اینک که طبیعت، دچار تحول عظیم شده و با تمام توان از بهار بهره ‏مند شده و جان دوباره به خود می‏گیرد، سهم و بهره‏ ی ما از بهار چیست؟

آیا قدمی هرچند کوچک در راستای زدودن زنگارهای دل و جان‏مان برداشته‏ ایم؟

آیا دل خود را با قرآن که بهار دل‏هاست، پیوند زده ‏ایم؟

آیا در جهت همانند سازی عملکردمان با دستورات و سفارشات رحمت عالمیان و بهار جهان (یعنی پیامبر اعظم«ص») گامی برداشته‏ ایم؟

آیا در عمل و گفتار، پیرو و منتظر واقعیِ بهارمردمان (یعنی حضرت ولی عصر«عج») بوده ‏ایم؟

و کلام آخر اینکه! طبیعت به طور نمادین، در حال جبران کاستی‏ های خویش برآمده و روند رویش را با اشتیاق وصف ناپذیری طی می‏کند. ما هم نگاهی به خود بیاندازیم و به اوضاع و احوال خود بنگریم که آیا در حال رویش فضائل هستیم یا ریزش فضائل؟

نکند سهم و بهر‏ه‏ مندی ما از بهار، کمتر از طبیعت باشد.
منابع
[۱] . وسائل الشیعه، ج ۱۷، ص ۳۲۶ – ۳۲۷، ح ۲۲۶۷۸٫
[۲] .کافی، ج ۲، ص ۶۳۰، ح ۱۰٫
[۳] .امالی صدوق، ص ۲۳۷٫
[۴] . کافی، ج ۱، ص ۴۴۵٫
[۵] . بحار الانوار، ج ۹۹، ص ۱۰۲٫