بگذار بگویم به خدایی که ندارم

بگذار بگویم به خدایی که ندارم
عاشق شده ام ؛ ترس و ابایی که ندارم

مقصود تماشاست درِ خانه خود را
قدری بِگُشا ؛ قصد گدایی که ندارم

یک روز هواخواه دلم بودی و هستم
دلخوش به هواخواهِ هوایی که ندارم

من یوسف بی نام و نشان بودم و هستی
نزدیک تر از تن به قبایی که ندارم

از دار جنون راندن دیوانه غلط نیست ؟
من میروم از چشم تو ، جایی که ندارم

مانند همین مردم بدخواه تو را نیز
باید بِسِپارم به خدایی که ندارم