ما گاهی رابطه ای را قطع می کنیم برای آنکه از پایان یافتن

ما گاهی رابطه ای را قطع می کنیم برای آنکه از پایان یافتن آن نگرانیم . « #قطع_رابطه » غالباً ترفندی است برای #بازگرداندن_دیگری ،  نوعی فشار ناشی از خلاء است.  یعنی فرد احساس می کند که فاصله میان او و محبوبش دهان گشوده است و مهار رابطه از دستش می گریزد - از این رو یکباره فضای رابطه را از حضور خود خالی می کند ،  تا فشار خلاء ناشی از غیبت اش محبوب را به سوی او بمکد .  « #قطع_رابطه » #نوعی_عشق_ورزی_خشونت_بار است : نوعی زورآزمایی پنهان است برای آنکه محبوب را به تسلیم واداریم ، یا از او امتیاز بگیریم . 
اما «پایان رابطه» از جنس دیگری است . گاهی افراد رفته رفته درمی یابند که گره های میان شان گشودنی نیست .   گویی بقای رابطه در گرو فنای آنها شده است - انگار که باید خود را ورای توان شان چندان بکشند یا مچاله کنند تا در قالب ناساز آن رابطه بگنجند . کشف این امتناع رابطه را به پایان می رساند . رابطه را اما می توان با ملاطفت به پایان برد : می توانیم در فضای همدلانه گفت و گو به هم مجال دهیم که امتناع رابطه را با هم ببینم ، و با هم دریابیم که راه به پایان رسیده است .  یعنی به جای آنکه توفان #غیبت محبوب ریشه کن مان کند ، بر شاخسار چندان برسیم که به نسیمی رها شویم . 
خلاصه آنکه ، به نظرم «قطع رابطه» همیشه به معنای «پایان رابطه» نیست - بلکه غالباً ترفندی (خشونت آمیز) است برای #حفظ_رابطه .