خطبهنهج البلاغه

#خطبه۱۵۹نهج البلاغه:
هرکه واقعا به پروردگار امیدوارباشد دررفتارش آشکار است.هر امیدی خالص وثابت است جز امید به خداوندکه ناخالص است.وهرترسی ثابت ومحقق است جز ترس از خدا که معلوم نیست وباید دراعمال بندگان دیده شود درکارهای بزرگ به خدا امید دارد ودرکارهای کوچک به بندگان خداامید میبندد.دراین میان حق بندگان را ادا میکندولی حق پر.ردگار را ادا نمیکند چرا باید دربجا آوردن حق پروردگار قصور شود آیا میترسی درامیدی که به او بسته ای دروغگو باشی؟یاپروردگار را برای امیدوار بودن سزاوار نمیبینی.