بهترن روزها نار هم بودن

بهترين روزهاى كنار هم بودن
سر تاسر اطاق را رختخواب پهن
مى كرديم و رديفى مى خوابيديم

خواب كه نه تا صبح صداى
خنده هامون كل حياط را پر میكرد

اصلا آدم استرس و فكر وخيال را
فراموش مى كرد. صبحونه و ناهار
و شام رو تو ايوان ميخورديم
چه لذتى داشت

چقدر دوست داشتم اين خانه و
آرامشش تو زندگيم هميشگى بود

ولى مى دونستم كه نيست و بايد
با خاطراتش زندگى كنيم