ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ،
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ.
ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻙ ﻏﺮﯾﺐ
ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﯿﭽﻜﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺸﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ
ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ.
ﻗﺎﯾﻖ ﺍﺯ ﺗﻮﺭ ﺗﻬﯽ
ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ،
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ.
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﯽ‌ﻫﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ – ﭘﺮﯾﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ‌ﺁﺭﻧﺪ.
ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﯿﺮﺍﻥ
ﻣﯽ‌ﻓﺸﺎﻧﻨﺪ ﻓﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﯿﺴﻮﻫﺎﺷﺎﻥ.
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ: «ﺩﻭﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪ. ﺩﻭﺭ
ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺎﻃﯿﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
ﺯﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭﯼ ﯾﻚ ﺧﻮﺷﻪ ﯼ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ.
ﻫﯿﭻ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﺗﺎﻻﺭﯼ، ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﻜﺮﺩ.
ﭼﺎﻟﻪ ﺁﺑﯽ ﺣﺘﯽ، ﻣﺸﻌﻠﯽ ﺭﺍ ﻧﻨﻤﻮﺩ.
ﺩﻭﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ.
ﺷﺐ ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ،
ﻧﻮﺑﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ‌ﻫﺎﺳﺖ.» ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ.
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﺳﺖ.
ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ‌ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﯽ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺎﻡ‌ﻫﺎ ﺟﺎﯼ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﯼ ﻫﻮﺵ ﺑﺸﺮﯼ
ﻣﯽ‌ﻧﮕﺮﻧﺪ.
ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻮﺩﻙ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻬﺮ، ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﯾﻚ ﭼﯿﻨﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽ‌ﻧﮕﺮﻧﺪ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﯾﻚ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻪ ﯾﻚ ﺧﻮﺍﺏ ﻟﻄﯿﻒ.
ﺧﺎﻙ، ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺍ ﻣﯽ‌ﺷﻨﻮﺩ
ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺳﺎﻃﯿﺮ ﻣﯽ‌ﺁﯾﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ.
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﺳﺖ.
ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺤﺮﺧﯿﺰﺍﻥ
ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﺏ ﻭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﯽ‌ﺍﻧﺪ.
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﺳﺖ!
ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﺧﺖ.