من میروم

مَن می‌رَوَم
و کلیدِ این خانه دِلگیر را،
زیرِ هیچ گُلدانی نَخواهَم گُذاشت..،
دِلتنگ که شُدی، آمدی نَبودَم؛ نَگَرد!
باران، هَرگز شَبیهِ آنچه بود،
به آسمان بَر نمی گردد...
تَمامِ زِندگی را زیر و رو کَردَم،نیستم...!
_
دیدی اِی دِل که غَمِ عِشق دِگَر باره چه کَرد ؟
چون بِشُد دِلبَر وَ با یارِ وَفادار چه کَرد..!
_
بِ وَقتِه هِفدَهِ شَهریوَرِ هِزار وَ چَهارصَد...
_
پآیانِه‌هَمِه‌چی:)
¹²:²²