آدما تا یه زمانی داد و فریاد میزنن، شیشه هارو میشکنن، گری

آدما تا یه زمانی داد و فریاد میزنن، شیشه هارو میشکنن، گریه میکنن، دعوا میکنن، قهر میکنن، حرف میزنن اما داستان از جایی ترسناک میشه که دیگه لباشونو به هم میدوزن. دیگه هیچ احساساتی رو بروز نمیدن. آروم یه گوشه میشینن و با غم توی چشم هاشون دلتو میلرزونن. این آدما دیگه چیزی برای از دست دادن ندارن. دست از همه چی کشیدن و حتی اگه غرق هم بشن حاضر به دست و پا زدن، نیستن. هیچ چیز و هیچ کسی برای اونا اهمیت نداره. اونا همزمان ضعیف ترین و قوی ترین آدما هستن..