توهمانی که دروصف نیایی...

بالاخره دست بازیگروبیرحم روزگاربعد ازماه هانبودن وتحمل درد ورنجی که بیشترشبیه یک کابوس بودیکباردیگه بهم فرصت دادبیام وکنار صفحه مجازی بشینم ،،،
وقتی بعدازمدتهابالاخره تونستم نگاهی به صفحات مجازی بزنم فهمیدم چقدردرباره ادمهایی که بخشی اززندگی گذشته ام بودن دراشتباه بودم ،فهمیدم چقدرتصورات وباورهام غلط ونادرست بودن ومن به گرانترین
قیمت وبه بهای ازدست دادن تمام زندگیم وهرآنچه که قراربود بعدازسالهاتلاش اسباب آرامش واسایشم باشندمحروم بشم ...وقتی به صفحات گوشیم بعدازمدتهانگاه کردم باپیامهاوابراز محبت هایی ازاشخاصی روبروشدم که اونقدرمنومورد لطف وبزرگواریشون قرارداده بودن که باهیچ واژه وکلمه ای نمیتونم احساسموبهشون بگم فقط همینقدربگم که بخاطر رفتارگذشته ام نسبت به تمام عزیزان اگرتمام باقی مانده عمرم درتلاش برای دلجویی ازکم لطفی های گذشته ام صرف بشه بازم کمه وایکاش روزی برسه که همه آدمهابفهمنددوستان ورفقای واقعی هرادمی همونهایی هستندکه شمارادرروزهای سخت وگرفتاریتون تنهانمیزارن همونهایی که شمابراشون حتی کوچکترین کاری نکردین ودرهیچ زمان تفریح وشادی شماحضورنداشتن من دست تک تک شمابزرگواران را میبوسم وتاابدخودمو مدیون شماهامیدونم وارزو میکنم باقی عمرتون کنارهمونی بگذره که بودنش براتون اوج ارامشه ...
آمین