بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
اَیَحسَبُونَ اَنَّما نُمِدُّهُم بِهِ مِن مالِِ وَ بَنِینَ - آیا آنها می پندارند که ما با دادن مال و فرزندان به ایشان مدد می رسانیم.(55)
نُسارِعُ لَهُمُ الخَیراتِ بَل لا یَشعُرُونَ - و شتابانه خیررسانی می کنیم؟!نه! آنها شعور درک حقیقت امر را ندارند!(56)(سوره مؤمنون آیه 55 و 56)
بترس از زیاده داشتن! بترس از انباشتن و جمع کردن! آن هم در زمانی که بسیاری در فقر و نداری به سر می برند! این آیه شریفه به صراحت می گوید؛ آنهایی را که با مال و فرزندان مدد رسانده ایم، این نه حکایت خیررسانی، که حکایت امتحان و بلاست! حکایت آزمون سخت و سنگین است! گاه خنده ام می گیرد آنگاه که از کنار خانه های قصر مانند و عجیبی میگذرم که کاخ های قدیم در برابرشان کوخی بیش نیست، و عجیب آنکه بر سَردَرِشان نوشته اند - هَٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي - این از لطف پروردگارم است.(سوره نمل بخشی از آیه 40)
عجب خودفریبیِ بزرگی! گویی اینچنین کسان می پندارند که خداوند پاداش شان داده است! شامل لطف شان کرده است! لابد از بس که خوب و بخشنده و مهربان و بر حق اند! اینطور نیست و آیه این را نمی گوید. چیز دیگری می گوید. اموال بی حساب، لطف نیستند، هشدار آسمانی اند و این آیه شریفه آب پاکی را بر دستان اصحاب دنیا می ریزد. شاید از خواب غفلت بر خیزند و چنین توجیهات باطل و خودخواهانه ای را از سر بیرون کنند. مخاطبان آیه، هم مال و هم فرزندان شان فتنه اند وپشتوانه شان نیستند. هشدار این آیه چنان سنگین است که گاه برخی از عرفای بزرگ هر گاه عطایی هر چند کوچک به آنها می رسید، بر خود می لرزیدند و به دعا می گفتند؛ خداوندا مگر چه خطایی کرده ام که باید اینگونه مورد ابتلای تو قرار بگیرم!
ای دوست، هیچگاه حسرت اینگونه داشتن ها را مخور و مخواه که جای اینان باشی، چه قرآن می فرماید: فَلا تُعْجِبْكَ أَمْوالُهُمْ وَ لا أَوْلادُهُمْ إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ بِها فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ تَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَ هُمْ كافِرُونَ
پس اموال و فرزندان منافقان تو را به شگفتى نيندازد. جز اين نيست كه خداوند مى‌خواهد به اين وسيله آنان را در زندگى دنيا عذاب كند و جانشان در حال كفر، خارج شود.(سوره توبه آیه 55)