خیلی وقتا یه بغض باعث شد

خیلی وقتا یه بغض باعث شد
وسط حرفامون سکوت کنیم
چشم هاتو ببند و آرزو کن
تا چراغای شهرو فوت کنیم

آدما خیلی زود عوض میشن
همه ی حسا رنگ می بازن
دیگه حتی خیابونا مارو
یاد عشقای رفته میندازن

وقتایی که دلت می گیره بیا
با غم تو صدات گریه کنیم
به غمای جهان بخندیم و
قدِ بغضِ "چیشات" گریه کنیم

با تو میشه که زد زیر آواز
دل به روزایی که نیومده بست
با تو میشه که تو دلِ تهران
تو رواقای حافظیه نشست

برای خنجرا باید اینبار
شونه ی تو یه کوه آهن شه
ایندفه انقدر بلند بخند
تا چراغای صحنه روشن شه