زیر بارانم و اشک بر گونه رقصان می رود

زیر بارانم و اشک بر گونه رقصان می‌رود
هق هق گریه چو باران سوی ناودان می‌رود

نوگلی بودم غزل خوان و فلک باغم ستاند
اینچنین است سرنوشت آنگه که باغبان می‌رود

عیب من عاقل بدید و طعنه بر عقلم زند
وا نهاده عقل و سر  بی عقل و نادان می‌رود

حالیا من هم زمانی عاقلی در خیل دانایان بُدم
دل گرفتار غم عشق است  و نالان می‌رود

دل من آسوده بود و مهر کس در دل نداشت
شعله ای در دل شد و نالان و سوزان می‌رود

عشق اعظم قلب من صد شرحه کرده با فراق
شرحه کرده قلب و لیک آرام و خندان می‌رود

آتشی دارم به جان کز عشق او شعله زند
ای خوش آن آتش که دودش سوی خوبان می‌رود

قصه من و فراقش قصه درد و دواست
اگر هم خدا بخواهد سوی درمان می‌رود