من آدم خوشبختی نیستم

من آدم خوشبختی نیستم
این روزا بیشتر از همیشه از بیماری لاعلاج ندونستن رنج میبرم
نمی‌دونم چطور میتونم از حقیقت وجودم سر در بیارم
در واقع تو ی دوراهیِ اعتماد به عقل بقیه و پذیرفتن بی چون و چرای باور اطرافیان و اعتماد به عقل و تجربه های خودم موندم
از یک طرف میگم خب من شاید هیچوقت نتونم به اون سطح از دانایی برسم، که واقعیت رو درک کنم و شاید واقعاً دین درست باشه. بعد با همین فرض طبق آیه ای از قرآن که میگه: هر کس طبق شعور‌و آگاهی خودش قضاوت میشه احساس میکنم باید با خودم رو راست باشم و سعی کنم دنیا رو خودم کشف و تجربه کنم .
به هر حال از وجود برتر می‌خوام بهم کمک کنه راه درست رو پیدا کنم ..‌.
«طبق عادت، الهی به امید تو»