فرازی از دعای ندبه

فرازی از دعای ندبه ....
یَا ابْنَ یس وَ الذَّارِیَاتِ یَا ابْنَ الطُّورِ وَ الْعَادِیَاتِ
یَا ابْنَ مَنْ دَنَا فَتَدَلَّی فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَی
دُنُوّا وَ اقْتِرَاباً مِنَ الْعَلِیِّ الْأَعْلَی لَیْتَ شِعْرِی أَیْنَ
اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوَی بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرَی
أَ بِرَضْوَی أَوْ غَیْرِهَا أَمْ ذِی طُوًی عَزِیزٌ عَلَیَّ
أَنْ أَرَی الْخَلْقَ وَ لا تُرَی وَ لا أَسْمَعَ [أَسْمَعُ ]
لَکَ حَسِیسا وَ لا نَجْوَی عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ تُحِیطَ بِکَ
دُونِیَ [لا تُحِیطَ بِی دُونَکَ ] الْبَلْوَی وَ لا یَنَالَکَ
مِنِّی ضَجِیجٌ وَ لا شَکْوَی بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ مُغَیَّبٍ
لَمْ یَخْلُ مِنَّا بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ نَازِحٍ مَا نَزَحَ [یَنْزَحُ ]
عَنَّا بِنَفْسِی أَنْتَ أُمْنِیَّةُ شَائِقٍ یَتَمَنَّی مِنْ مُؤْمِنٍ وَ
مُؤْمِنَةٍ ذَکَرَا فَحَنَّا بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ عَقِیدِ عِزٍّ لا یُسَامَی

ای فرزند یس و ذاریات، ای فرزند طور و
عادیات، ای فرزند کسی که نزدیک شد، آنگاه
درآویخت، تا آنکه در دسترسی و نزدیکی به
خدای علی اعلی، به فاصله دو کمان یا کمتر
بود، ای کاش می دانستم خانه ات در کجا قرار
گرفته، بلکه می دانستم کدام زمین تو را برداشته
یا چه خاکی؟
آیا در کوه رضوایی یا در غیر آن یا در زمین
ذی طوایی؟ بر من سخت است که مردم را
می بینم، ولی تو دیده نمی شوی، و از تو نمی
شنوم صدای محسوسی و نه رازونیازی، بر من
سخت است که تو را بدون من گرفتاری فرا
گیرد، و از من به تو فریاد و شکایتی نرسد،
جانم فدایت، تو پنهان شده ای هستی که از میان
ما بیرون نیستی، جانم فدایت، تو دوری هستی
که از ما دور نیست، جانم فدایت، تو آرزوی هر
مشتاقی که آرزو کند، از مردان و زنان مؤمن که
تو را یاد کرده، از فراقت ناله کنند، جانم فدایت،
تو قرین عزّتی، که کسی بر او برتری نگیرد

💚 ✨ 💚 ✨ 💚 ✨ 💚