در ایرانِ باستان

در ایرانِ باستان
به جای کلماتِ خانم و آقا
که ریشه ی مغولی دارند،
اجدادِ خوش سلیقه ی ما
به زن، «مِهربانو» می‌ گفتند،
یعنی کسی که مهر خلق می کند و
به مرد، مِهربان می‌ گفتند،
به معنای نگهبانِ مهر ...
در حد امکان همدیگه رو با
این کلماتِ پُرمعنا صدا بزنیم ...
مِهربانو: همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست،
مهربان: همسر، پدر، پسر، برادر، دوست ...
حال، تو چه مهربانویی یا مهربان،
این رسالت زیبای مهرورزی را
در کلمات جاری کن تا ریشه ی عشق سیراب شود ...



.