ﺻﺪﺍ ﮐﻦ ﻣﺮﺍ.

ﺻﺪﺍ ﮐﻦ ﻣﺮﺍ.
ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺳﺒﺰﻳﻨﻪ ﺁﻥ ﮔﻴﺎﻩ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺣﺰﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﻳﺪ.
ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﻌﻢ ﺗﺼﻨﻴﻒ ﺩﺭ ﻣﺘﻦ ﺍﺩﺭﺍﮎ ﻳﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﻡ.
ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﻦ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺣﺠﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.
ﻭ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻋﺸﻖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ...
#سهراب_سپهری