.

.
در این روزهای تاریک و این شب های بی سحر که خبرهای بد و تلخ ،ضجه مادران داغدار ، صدای ناله پدران رنجدیده و فریاد جانخراش دختران و پسران دربند به گوش میرسند، حضور مادرم در کنارم باعث دلگرمی است، کلام حضرت حافظ مدام در گوشم میپیچد ، کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور.... انگار چراغ امید را نمی توانم در دلم خاموش کنم ، هر چند کم نور، هر چند کم سو و بی جان.