ای روزگار من غم پنهان کیستم

ای روزگار! من غم پنهان کیستم؟
از خویشتن جدایم و از آنِ کیستم؟

حتی خودم به حال خودم گریه می‌کنم
من سوگوار شام غریبان کیستم؟

من نیستم در آینه‌ی روبه‌روی خود؟
با آه خویش در پی کتمان کیستم؟

وقتی که من همیشه به پای تو مانده‌ام
فهمیده‌ام که دست به دامان کیستم

دستی نمی‌کشی به سر من، ولی بگو
با من بگو که موی پریشان کیستم

این زندگی نبود و فقط زنده مانده‌ام
آخر به غیر خویش پشیمان کیستم...؟