همه ی آدمها به یک تکیه گاهِ محکم،

همه‌ی آدمها به یک تکیه گاهِ محکم،
به یک فرد که بهشون امید بده،
که از سیاهیا بکشتشون بیرون نیاز دارن...
خیلیا خودشون تکیه گاه خودشونن...
خیلیا خودشون مرحم دل خستشون میشن...
خودشون با دست خودشون اشک هاشونو پاک میکنن و وقتی زمین خوردن بلند میشن...
خیلیا به جایی رسیدن که میترسن به کسی جز خودشون تکیه بدن،
میترسن از روزی که پشتشون خالی باشه...
لطفا جلوی پای این افراد سنگ نندازین...
آدمِ دیگه کم میاره...
خسته میشه...
تسلیمِ زندگی میشه!

المیرا_دهنوی