گاهی یه اسم،

گاهی یه اسم،
یه عکس،
یه آهنگ،
می‌تونه پرتت کنه به ناشناخته‌ترین جای ذهنت.
جایی که حالا آرامگاه صدها «خاطره‌ی خاموش» شده.
خاطراتی که بدون هیاهو،
یادآور روزای خاص زندگی هستن
و برای بیدار شدن،
فقط به یه تلنگر کوچیک احتیاج دارن.
یه تلنگر کوچیک که می‌تونه حاصلش حلقه زدن اشک توی چشم یا افتادن لبخند روی لب باشه‍ ‍:)