شبم از بی ستارگی شبِ گور

‌
شبم از بی‌ستارگی شبِ گور
در دلم پرتوِ ســـــــــتاره‌ی دور

آذرخشم گَهی نشانه گرفت
گه تگرگم به تازیانه گرفت

بر سَــرم آشــــــیانه بســـت کلاغ
آسمان تیره گشت چون پرِ زاغ

مرغ شبخوان که با دلم می‌خواند،
رفت و این آشـــــــــــیانه خالی ماند.

آهوان گم شدند در شــبِ دشــت؛
آه از آن رفتگانِ
بی‌برگشـــــــــــــت.


▪️هوشنگ ابتهاج