بابک

تواگر خويشِ منی
پيشِ منی
نيش چرا؟!
ميكنی قلب مرا عرصه تشويش چرا؟
اي كه آزار مرا مَشی مداوم كردی
من كه سرباز تو ام
مات چرا؟!
كيش چرا؟!