نشویم مصداق بارز قوم طاعون زده ای که طاعون، خوی انسانی شا
نشویم مصداق بارز قوم طاعون زدهای که طاعون، خوی انسانیشان را زدود، که هرکس به فکر خودش بود و برای نجات جان خودش جان دیگران را سپر میکرد.
نگذاریم منافع شخصی از منافع اجتماع پیشی بگیرد.
من نمیفهمم چطور میشود با احتکار ماسک و دارو، به ثروت رسید و آیا این ثروت به کسی میچسبد و لذتی هم دارد واقعا؟ وقتی هرثانیهاش توأم با نالهی انسانهای بیگناهیست که مرگ، گلویشان را چسبیده و با قلبی مالامال از آرزو و عشق به عزیزانشان، در نهایت عجز، جان میدهند. انگار که دست گذاشته باشی روی دهان و بینیِ یک نفر و محکم فشار بدهی تا بمیرد و از مرگ او به ثروت برسی. همینقدر غیرانسانی است این کار و همینقدر حساس است شرایط امروز جامعه. احتکار و خودخواهی و بیتفاوتی در این اوضاع، تبعاتی به سنگینیِ جان انسانها دارد، بفهمیم! اینکه چند روز برای کاهش گسترش این بیماری، مدارس و دانشگاهها را تعطیل کردند، یعنی پیشگیری از آمد و شد و ارتباطات اجتماعی! میروید مسافرت و شمال و جنوب و شرق و غرب؟ جداً اینقدر سخت است درک اهمیت این ماجرا؟ اینقدر سخت است به فکر سلامت خود و دیگران بودن؟ اینقدر سخت است به شوخی نگرفتنِ همه چیز؟؟
دولت چین صرفا با همین نظم و قرنطینه آمار گسترش بیماری و مرگ و میر کشورش را کم کرد، باور کنید راه دیگری نیست و قرار نیست معجزهای اتفاق بیفتد. خودمان به فکر خودمان نباشیم، کلاهمان پسِ معرکه است در این برههی حساس.
لطفا قبل از اینکه فاجعهی بزرگِ قرن اتفاق بیفتد و شاهد از دست دادن بیشترِ هموطنان و حتی عزیزانمان باشیم، از خودمان شروع کنیم و جز برای مواقع ضروری از خانه خارج نشویم، موارد بهداشت و ایمنی را مرتبا رعایت کنیم و قبل از اینکه دیر شود، به فکر باشیم، قبل از اینکه درسی به کتابهای تاریخِ نسلهای بعد اضافه کنیم تحت عنوان "مرگِ نفر به نفرِ ملتی که به فکر خودشان هم نبودند"
حواسمان بیشتر به هم باشد، معلوم نیست زورِ چندنفرمان به این تباهی میرسد و روی پیشانیِ هیچکس ننوشته که قربانی این ماجراست یا نجات یافته...
نگذاریم منافع شخصی از منافع اجتماع پیشی بگیرد.
من نمیفهمم چطور میشود با احتکار ماسک و دارو، به ثروت رسید و آیا این ثروت به کسی میچسبد و لذتی هم دارد واقعا؟ وقتی هرثانیهاش توأم با نالهی انسانهای بیگناهیست که مرگ، گلویشان را چسبیده و با قلبی مالامال از آرزو و عشق به عزیزانشان، در نهایت عجز، جان میدهند. انگار که دست گذاشته باشی روی دهان و بینیِ یک نفر و محکم فشار بدهی تا بمیرد و از مرگ او به ثروت برسی. همینقدر غیرانسانی است این کار و همینقدر حساس است شرایط امروز جامعه. احتکار و خودخواهی و بیتفاوتی در این اوضاع، تبعاتی به سنگینیِ جان انسانها دارد، بفهمیم! اینکه چند روز برای کاهش گسترش این بیماری، مدارس و دانشگاهها را تعطیل کردند، یعنی پیشگیری از آمد و شد و ارتباطات اجتماعی! میروید مسافرت و شمال و جنوب و شرق و غرب؟ جداً اینقدر سخت است درک اهمیت این ماجرا؟ اینقدر سخت است به فکر سلامت خود و دیگران بودن؟ اینقدر سخت است به شوخی نگرفتنِ همه چیز؟؟
دولت چین صرفا با همین نظم و قرنطینه آمار گسترش بیماری و مرگ و میر کشورش را کم کرد، باور کنید راه دیگری نیست و قرار نیست معجزهای اتفاق بیفتد. خودمان به فکر خودمان نباشیم، کلاهمان پسِ معرکه است در این برههی حساس.
لطفا قبل از اینکه فاجعهی بزرگِ قرن اتفاق بیفتد و شاهد از دست دادن بیشترِ هموطنان و حتی عزیزانمان باشیم، از خودمان شروع کنیم و جز برای مواقع ضروری از خانه خارج نشویم، موارد بهداشت و ایمنی را مرتبا رعایت کنیم و قبل از اینکه دیر شود، به فکر باشیم، قبل از اینکه درسی به کتابهای تاریخِ نسلهای بعد اضافه کنیم تحت عنوان "مرگِ نفر به نفرِ ملتی که به فکر خودشان هم نبودند"
حواسمان بیشتر به هم باشد، معلوم نیست زورِ چندنفرمان به این تباهی میرسد و روی پیشانیِ هیچکس ننوشته که قربانی این ماجراست یا نجات یافته...
۳.۹k
۲۳ اسفند ۱۳۹۸
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.