ﭘﺪﺭﻡ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﺳﺖ،
ﭘﺪﺭﻡ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩﻩ
ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ ﺑﺮﻭﻧﺪ،
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ!
ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﮐﺎﺭﯼ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﺩ
ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ
ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﻨﺪ!
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻧﻤﯿﺒﺮﺩ،
ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽﺍﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ: ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ؛ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯿﮑﻨﺪ؟
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﻡ، ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ، ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺮﻭﻡ، ﺑﺎﻫﻢ ﺗﺨﻤﻪ ﺑﺸﮑﻨﯿﻢ، ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺪﻫﻢ...!
ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﻫﺴﺘﯿﻢ!
ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩ، ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ،
ﺍﺯ
ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﻻﻝﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ...!!
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ، ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﻫﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽﻣﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ...
ﺗﮑﻠﯿﻔﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ!
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯿﺪﺍﺭﯾﻢ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﯿﻢ!
ﻣﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩﺍﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ!
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻤﺎﻥ ﺣﻘﯿﺮ ﻭ ﻧﺎﭼﯿﺰﯾﻢ، ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ
ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﯾﻢ،
ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ!
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ یا دخترش ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻨﺪ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﺎﻡ ﺩﻭﻧﻔﺮﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﺪ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ پسر یا دختر ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﮕﻮﯾﺪ : ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ...
ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ «ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ» ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ...
@kermooniha
ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩﻩ
ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ ﺑﺮﻭﻧﺪ،
ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ!
ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﮐﺎﺭﯼ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﺩ
ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ
ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﻨﺪ!
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻧﻤﯿﺒﺮﺩ،
ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽﺍﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ: ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ؛ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯿﮑﻨﺪ؟
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﻡ، ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ، ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺮﻭﻡ، ﺑﺎﻫﻢ ﺗﺨﻤﻪ ﺑﺸﮑﻨﯿﻢ، ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺪﻫﻢ...!
ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﻫﺴﺘﯿﻢ!
ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩ، ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ،
ﺍﺯ
ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﻻﻝﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ...!!
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ، ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﻫﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽﻣﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ...
ﺗﮑﻠﯿﻔﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ!
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯿﺪﺍﺭﯾﻢ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﯿﻢ!
ﻣﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩﺍﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ!
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻤﺎﻥ ﺣﻘﯿﺮ ﻭ ﻧﺎﭼﯿﺰﯾﻢ، ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ
ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﯾﻢ،
ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ!
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ یا دخترش ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻨﺪ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﺎﻡ ﺩﻭﻧﻔﺮﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﺪ...
ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ پسر یا دختر ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﮕﻮﯾﺪ : ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ...
ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ «ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ» ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ...
@kermooniha
۳.۴k
۰۲ آذر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.