بهار من

بهارِ من!
امروز روزی‌ست که زندگی تصمیم گرفت چیزی از جنس تو را به دنیا اضافه کند؛
نه، اشتباه گفتم…
امروز روزی‌ست که زندگی برای اولین‌بار فهمید می‌شود کمی زیباتر باشد،
وقتی کسی مثل تو در آن راه می‌رود.
می‌دانی بهار جان، بعضی آدم‌ها فقط «به دنیا می‌آیند»؛
اما تو…انگار «به دنیا معنا می‌دهی».
این شاید اغراق به‌نظر برسد،اما اگر یک‌بار هم جای من می‌ایستادی و به خودت نگاه می‌کردی،
می‌فهمیدی که چه می‌گویم.
من همیشه از بهار فقط عطر شکوفه‌ها را می‌شناختم،اما حالا، بهار یعنی تو.
یعنی صدای خنده‌ات که حتی خستگیِ روز را به زانو درمی‌آورد.
یعنی حضورت که شبیه اولین نسیم بعد از یک زمستان طولانی‌ست؛
نسیمی که نمی‌وزد تا درختی را خم کند،
می‌وزد تا زنده کند.
تو هرگز آدم «عادی» نبوده‌ای،
نه برای من، نه برای این جهان.
و راستش را بخواهی، من همیشه از جهان قدردانی می‌کنم
که حداقل یک‌بار، دست‌ودل‌بازی به خرج داد و کسی مثل تو را به من رساند.
بهار من…
این را بدان:
اگر روزی تمام واژه‌هایم را از من بگیرند،
اگر قلمم بشکند و صدایم خاموش شود،
باز هم نام تو را جایی در قلبم خواهم نوشت
که هیچ‌کس جرأت پاک‌کردنش را نداشته باشد.
تولدت مبارک.
باشد که روزی، تمام شادی‌هایی که به زندگی‌ام بخشیدی،با چند برابرِ زیبایی‌شان، به زندگی خودت برگردند.
تولدت مبارک بهار من ، زندگی من ، شکوفه ابدی من.