هرروز جهان است وفرازی ونشیبی

هرروز ،جهان است وفرازی ونشیبی
این نیز نگاهی ست به افتادن سیبی
~در غلغله ی جمعی و تنها شده ای باز...
آنقدر که در پیرهنت نیز غریبی.....~
آخر چه امیدی به شب وروز جهان است؟
باید همه ی عمر، خودت را بفریبی
چون قصه‌ی آن صخره که از صحبت دریا....
جز سیلی امواج نبرده است نصیبی....
آیینه ی تاریخ تو را درد شکسته
اماتو نه تاریخ شناسی نه طبیبی....