دم اون دخترخانمی که توی پارک پوست موزش

(دمـــــِ اون دخـــترخانـمی کـه تـوی پـارک پــوست مــوزش روبـه ســیاهی چادرم کشـید و وقـتی نـگاش کـردم گــفت اِوا مــن فکــ کــردم ســطل آشــغالی ، گـــــر م

دَمــــِ آقـا پسـری کـه پـاکت تــموم شــده ی شــیرش رو بـه ســمتم پـــرت کـــرد بـا نــگاه مـن گــفت شـرمنده خواهـر فکــ کردم سـطل زبـالست ، گــرم

دَمـــِ دوســتم کــه وقـتی بــا هــزار شـوق و ذوق آمــاده مـیشـم بـرای بیـرون رفـتن بـاهاش لـحظه اخــر زنـگ زد و گـفت عزیزم نمـیشه یـه امـروز و چــادر نــزاری ، گــرم

(دَمـــِ مـرد فـروشـنده کـه وقـتی وارد بـوتیکش شـدم گـفت خـانم قـیمتایه مـا هـمه بـالایه پونـصد شیـصد تومنه پـایین پـاساژ ارزونـ تره ، گــرم

( و در آخــر دَمـــِ یسری دوستــان مجــازی کـــ بــا پستــ اولــم خیـلیا بـلاکم کــردن وخیـــلیا هـم پـی وی ... ، گـــرم

عـزیزدلـم شــاید ایـــنا از نــظرت ســاده بــاشـن ولــی بـه عـلی قسـم بـد جـوری دل میشــکونن

(دَمـــِتون و دَمـــشون گـــرم کــه از مـن مــَن ســاختید ...

(یــادتان بـــــــاشــــد مـــــــَن بــــــــه حـــــــــــرف شـــما چـــــــــادر نــــــزاشتـــم کـــــ حـــال بـه حـــرف شــما چـــادرم را بــــــردارمــــ

#من_به_چادرم_افتخار_میکنم