هفت سین

#هفت_سین
هخامنشیان باعث پرآوازه شدن نوروز شدند

شواهد باستان شناسی و مطالعات گسترده نشان می*دهد که نوروز پیش از هخامنشیان برگزار می*شده اما چون هخامنشیان اولین امپراطوری بزرگ جهان بودند، نوروز را پرآوازه کردند.
نوروز یکی از مهترین اعیاد ایرانیان است که تفکر و آیین زرتشت باعث گسترش آن در میان ایرانیان و سرزمین زیست گاه آنان شد. زرتشت نوروز را تولد دوباره همه هستی می داند غیر از اهریمن که در نوروز جایی ندارد.
شواهد باستان شناسی و مطالعات گسترده بر تاریخ پر از رمز و راز ایرانیان نشان می دهد که نوروز از پیش از هخامنشیان نیز بوده اما چون هخامنشیان اولین امپراطوری بزرگ جهان بودند باعث پر آوازه شدن مهمترین عید ایرانیان شدند.
امپراطوری هخامنشیان بزرگترین امپراطوری جهان بوده و تا کنون نیز گستره چنین مرز عظیمی در تاریخ جهان تکرار نشده است. این امپراطوری از یک سو از هند آغاز می شد و تا مرزهای یونان و از سوی دیگر مصر را تا جنوب روسیه امروز در بر می گرفت.
بر اساس بررسی های باستان شناسی مرزهای شرقی و غربی امپراطوری هخامنشی حدود 5000 کیلومتر از هم فاصله داشتند. این امپراطوری عظیم نخستین بار توسط کوروش، یکی از بزگان پارسی بنیان نهاده شد و در دوره سومین پادشاه هخامنشی، داریوش اول به اوج قدرت رسید.
از آنجا که به خواست کوروش و میل ایرانیان، آیین زرتشت به عنوان دین رسمی مردم آن دوران برگزیده شد، مناسک مذهبی این آیین نیز به شکلی کاملا گسترده در تمام مرزهای امپراطوری هخامنشی برگزار می شد و به همین ترتیب تفکر و نوع اندیشه ایرانیان آن زمان، بر نوع اندیشه و تفکر جهانیان تاثیر گذاشت.
نوروز باستان از این جا بود که رنگ و بوی جهانی گرفت و چون سرزمین های دور هم جزو قلمرو هخامنشی بودند نوروز در همه جای جهان جشن گرفته می شد. اما در کنار جشن نوروز در تمام ایالت های هخامنشی که به آنها ساتراپی گفته می شد، جشن با شکوه تخت جمشید، با شکوه ترین جشن سال نو بود که به خواست داریوش بزرگ و پسرش خشایارشاه در با شکوه ترین معماری 2500 ساله ایران یعنی تخت جمشید برگزار می شد.
«پروفسور ریچارد فرای»، باستان شناس و یکی از هخامنشی شناسان سرشناس انگلیسی در باره جشن نوروز در تخت جمشید چنین می گوید: «در اولین روز بهار یا نوروز، نمایندگان ساتراپی ها یا همان ایالت های تابع امپراطوری جهانی که داریوش بنیان نهاده بود، در این مرکز (تخت جمشید) گرد هم می آمدند. از آیونی های یونانی تبار تا مصریان و بابلی ها و هندیان، همگی در تخت جمشید گرد هم می آمدند تا تحفه های و هدایای گوناگون خود را به پادشاهان هخامنشی پیشکش کنند.»
تخت جمشید در سال 518 پیش از میلاد در زمینی به وسعت 125 هزار متر مربع، در کنار کوه رحمت و به دستور داریوش کبیر بنیان نهاده شد. این بنای عظیم که نام اصلی آن پارسه است شامل مجموعه ای از کاخ های مجلل بوده که در چند منظور مختلف اداری و برپایی جشن های باستانی مورد استفاده قرار می گرفته است.
از میان کاخ های با شکوه تخت جمشید، آپادانا، یا کاخ ستون دار برای برپایی جشن های آیینی، به خصوص نوروز ساخته شده بود که بار عام شاهی نیز در این کاخ برگزار می شد.
باستان شناسان این موضوع را از بقای نقش های برجسته که بر ایوان و پلکان این کاخ حکاکی شده است حدس می زنند. اگر به تاریخ حجاران و معمارانی که امضایشان هنوز در بخش هایی از باقی مانده آپادانا دیده می شود، مراجعه شود، متوجه می شویم که ساخت این کاخ حدود 30 سال به طول انجامیده است.
این بنای عظیم دارای یک کاخ مرکزی با 36 ستون است که در سه ایوان شمال شرق، غرب و جنوب محدود می شود. ستون های آپادانا بر اساس آنچه که باقی مانده حدود 20 متر ارتفاع داشته و درهای این کاخ که از چوب ساخته شده بودند ارتفاعی قریب به 18 متر داشته اند.
ستون های کاخ آپادانا به دو سر گاو نر ختم می شوند و تنها در ایوان شرقی ستون ها به سر دو شیر غران ختم می شوند. اما هدیه آورندگان به راحتی نمی توانستند وارد آپادانا شوند و ابتدا می بایست از دو پلکان ورودی این کاخ پا به عرصه با شکوه ترین معماری جهان باستان می گذاشتند.
پلکان ورودی تخت جمشید، دو ردیف پلکان قرینه هستند که ورودی اصلی تخت جمشید را تشکیل می دهند. این پلکان شامل یکصد و یازده پله است و هر پله در حدود 7 متر طول، 40 سانتی متر عرض و 10 سانتی متر ارتفاع دارد. ارتفاع کم پله ها برای راحتی بیشتر مهمان های عالی مقام و حرکت آرام و تشریفاتی آنان برای پا گذاشته به روی صفه طراحی شده است.
پیکر عظیم دو گاو سنگی بنای با شکوهی را تشکیل می دهند که به آن دروازه ملل گفته می شده است. این دو پیکره عظیم به هر بیننده ای گوش زد می کند که پا به چه مکان با شکوهی می گذارد. در میان جرزهای باقی مانده از این بنای سنگی کتیبه ای از خشایارشاه به چند زب