لیلینامه

#لیلی_نامه

ایه ۸۳ سوره نساء
.
.
وَإِذَا جَاءهُمْ أَمْرٌ مِّنَ الأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُواْ بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَی الرَّسُولِ وَإِلَی أُوْلِی الأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِینَ یَسْتَنبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَلَوْلاَ فَضْلُ اللّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّیْطَانَ إِلاَّ قَلِیلاً (004-83)و در تفسیر عیّاشی از عبد اللّه بن عجلان از امام ابی جعفر (علیه السلام ) روایت کرده که در ذیل جمله : ( و لو ردوه الی الرسول و الی اولی الامر منهم ) فرمود: منظور امامان هستند.
و در تفسیر عیّاشی از محمّد بن فضیل از ابی الحسن (علیه السلام ) روایت کرده که در معنای جمله : (و لو لا فضل اللّه علیکم و رحمته ) فرمود: فضل رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله ) است و رحمت امیر المؤ منین (علیه السلام ) است.
و در همان کتاب از محمد بن فضل از عبد صالح (موسی بن جعفر) (علیه السلام ) روایت کرده که فرمود: رحمت خدا، رسول گرامی او است و فضل ، علی بن ابی طالب (علیه السلام ) است .
مؤ لّف : این روایات نمی خواهند بگویند معنای کلمه فضل خدا و رحمت خدا چنین است بلکه می خواهند هر یک از این دو عنوان کلّی را بر یکی از مهم ترین مصادیق آن تطبیق کنند و مراد از رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله ) و امیر الؤ منین (علیه السلام ) نیز شخص ‍ آن دو جناب منظور نیستند، بلکه منظور مقام آن دو جناب است یعنی مقام نبوت و مقام ولایت چون این دو مقام سبب متصلی هستند که خدای عزیز ما را به وسیله آن دو از پرتگاه ضلالت و از دام شیطان نجات بخشید، اولی سبب مبلّغ و دوّمی سبب مجری است و روایت اخیر از نظر اعتبار عقلی به ذهن نزدیک تر است ، برای اینکه خدای تعالی نیز آن جناب را در کتاب مجیدش رحمت نامیده ، فرموده : (و ما ارسلناک الا رحمه للعالمین .)