شاید ندونم حالتٌ اما

شاید ندونم حالتٌ اما
حال و هوای من غم انگیزه
از رو لبام خنده نمی افته
شعرااام از دلتنگی لبریزه

شاید توهم هرشب شبیه من
چشماتو با افسوس می بندی
من خوش خیالیم ذاتیه، اما
وقتی همه میگن تو دل کندی

حس میکنم بدجوری خوشبختی
من توو نگاهم حسرت و درده
تو خنده های از ته قلبت
گوش تموم شهرٌ پر کرده

توو چشم هم خیره نمیمونیم
جایی که باهم روبرو میشیم
ما هر دومون اهل مراعاتیم
ما، هردومون عاقلتر از پیشیم

این درصد از دیوونگی رو تو
از اولم باور نمیکردی
می میرن از دوری همه، اما
من زنده میمونم که برگردی

#نفیسه_سادات_موسوی