آدم از یک جایی به بعد

آدم از یک جایی به بعد...
دیگر خودش را به در و دیوار نمی کوبد...
از هر چه هست و نیست ...
شاکی نمی شود،
از آدم ها فاصله نمی گیرد
از هیچ کس، دیگر متنفر نمی شود.
دیگر گریه نمی کند
غصه نمی خورد
از حرف کسی نمی رنجد.
دیگر شعر نمی خواند...
موسیقی گوش نمی دهد،
به کسی زنگ نمی زند...
کسی هم به او زنگ نمی زند.
دیگر صدایی، اتفاقی، بوی عطری،
اسمی، زنگ تلفنی، نامه ای، خاطره ای،
حرفی، رنگ پیراهنی
حواسش را پرت نمی کند.
آدم از یک جایی به بعد...
دیگر منتظر نمی ماند،
دیگر عجله نمی کند...
دیگر حوصله اش سر نمی رود، دیگر بی قرار نمی شود.
می دانی؟!
آدم از یک جایی به بعد
فقط تماشا می کند...