مادربزرگ عشقش به پدربزرگ را با پوشیدنِ دامنِ گُلگُلیِ پُر

مادربزرگ عشقش به پدربزرگ را با پوشیدنِ دامنِ گُلگُلیِ پُر چین نشان میداد،
در روزهای خستگی اش با بوی آبگوشتِ سیر و آلو به استقبالش میرفت،
چایش را با وسواسِ خاصی دم میکرد و بجای گفتنِ "عشقم خسته نباشی" چند دانه هِل یا دارچینِ اعلاء،چاشنیِ چایِ قندپهلویش میکرد...
وقتی پدربزرگ مریض میشد،مادربزرگ هم تب میکرد!
و از زمانی که پدربزرگ رفت،
دیگر هیچکس خنده های مادربزرگ را ندید...
مادرم اما،
عشقش را به روزرسانی کرده؛
لباس هایش گلدار یا ساده به سلیقه ی پدر است..
قرمه سبزی را نمادِ عشق میداند...
امّا هنوز "عشقم خسته نباشی "گفتن هایش به رسمِ مادربزرگ مانده!!!
و شاید تو تنها مردِ دنیا بودی که ميتوانست معادلاتِ این خاندان را دگرگون کند؛
مردی که:
من برایش شعر دم کنم،
غزل بار کنم،
و مثنوی بپوشم!!!