چه می خواهم از دنیا؛

چه می‌خواهم از دنیا؛
گوشه‌ی دنجی که عایق دغدغه باشد و دیوارهایش در مقابل ناامنی غم‌ها و خاطرات آدم‌ها، حفاظ داشته باشد؛
جایی که من باشم و موسیقی و کاغذ و مداد و کتاب‌هایم،
من باشم و بی‌خیالی‌ها،
من باشم و آرامش،
من باشم و تنهایی و جهانی که با من کاری ندارد و آدم‌هایی که سراغم را نمی‌گیرند.
چه می‌خواهم از دنیا؛
مدتی به دور از شلوغی و دغدغه‌ها زیستن،
کمی به حال خود بودن،
کمی خلوت،
کمی رفتن، و بی خبر بودن و بی خبر بودن و بی خبر بودن.

👤نرگس صرافیان طوفان