حیف نبود

حیف نبود؟
پاییزمان را حیف و میل کردند؟
دیگر رنگارنگیِ هیچ برگی از درختان
به چشم‌مان نمی‌آید و
خون، زمینِ وطنم را سیراب می‌کند!
چه کسی، کِی و کجای این خاک
دانه‌های غم و اندوه و نفرین را کاشته که
بی‌شرم‌ترین و ظالم‌ترین آدم‌نماهای تاریخ را
در دامن این بخش از زمین و آدمهایش انداخته!
دقیقا آنجایی ایستاده‌ایم که بانو هایده می‌خواند:
«نه تو آسمون نه رو زمینیم
انگار که خوابیم کابوس می‌بینیم !»
#نازیلا_زارع