زندگی شما برای هیچ کس مهم نیست و عمری ازتان می گذرد تا هم

زندگی شما برای هیچ‌کس مهم نیست و عمری ازتان می‌گذرد تا همین را بفهمید. بله، همین «زندگی شما برای هیچ‌کس مهم نیست» را که خیلی بدیهی به نظر می‌رسد. در طول دوران امیدواری و نگاه مثبت به زندگی، آدم‌هایی سر راه‌تان سبز می‌شوند که به نظر خلاف جمله‌ی بالا را ثابت می‌کنند: خوب گوش می‌دهند، برایشان مهم است چه غلطی می‌کنی و هرازگاهی بعد از جمله‌های غمگین شما با وظیفه‌شناسی یکی از شخصیت‌های چخوف می‌گویند «آخی!» اما وقتی که واقعاً باید اهمیت بدهند می‌بینی هیچ خبری ازشان نیست چون بیایید منطقی باشیم: آن‌ها هم زندگی دارند! برای هیچ‌کس مهم نیست شما در چه حالی هستید مگر سودی برایش داشته باشد. این حقیقت آنقدر غم‌انگیز است که آدم‌ها به‌خاطرش هنر را اختراع کردند. هنرمند نه قصدش ثبت شدن در تاریخ است و نه به قول فاکنر می‌خواهد روی دیوار جاودانگی بنویسد من این‌جا بودم. هنرمند فقط یک فلک‌زده‌ی واقع‌گراست که فهمیده هیچ‌کس واقعاً به حرفش گوش نمی‌دهد و بهترین راه برای حرف زدن استفاده از هنر است.
این‌که چیزی بنویسد یا نقاشی کند یا بسازد که گفته‌ی دلش را در خود نهان دارد. چیزی که در واقع حرفی‌ست که هنرمند می‌خواسته به یکی بگوید و آرام بگیرد. زندگی شما واقعاً برای هیچ‌کس مهم نیست. به جای این‌که دنبال کسی بگردید، قلمی، برسی، گچی، دوربینی چیزی بردارید و حرف‌تان را با هنرتان بزنید. وقتی به اندازه‌ی کافی تلاش کردید آن‌وقت می‌بینید دیگران هستند که دنبال شما می‌گردند تا حرف‌هایتان را بشنوند. دیوار بی‌تفاوتی آدم‌ها با هنر است که فرو می‌ریزد. نه با عشق، دوستی یا محبت. متاسفانه.